Jan Henryk Dąbrowski

Syn Jana Michała i Zofii Marii von Lettow. Podchorąży w wojsku saskim 1771, porucznik gwardii elektorskiej w Dreźnie 1780. Generał w powstaniu kościuszkowskim, wsławiony obroną Warszawy i wyprawą do Wielkopolski, w niewoli rosyjskiej 1794. Organizator Legionów Polskich we Włoszech, na czele I Legii uczestnik walk m.in. pod Reggio, o Rzym, nad Trebbią. Inicjator powstania wielkopolskiego 1806. Brał udział w kampanii 1809; ranny w bitwie nad Berezyną 1812. W 1813 walczył pod Teltawem, Grossbeeren, Juterbogk i Lipskiem. Naczelny wódz armii Księstwa Warszawskiego po śmierci Józefa Poniatowskiego. Po upadku Napoleona organizator wojska Królestwa Polskiego. Senator, wojewoda Królestwa Polskiego 1815, generał jazdy armii 1815. Odznaczony Orderem Virtuti Militari 1809, krzyżem komandorskim Orderu Legii Honorowej 1804, Orderem Korony Żelaznej 1805, Orderem Orła Białego 1815
 

portret samoistny

Portret samodzielny: ukazany w 3/4 postaci, stojący. Prawą ręką wsparty o mur, w tle widok na

Alpy. Ubrany w mundur Generała Legionów Polskich we Włoszech. Pod szyją biała koszula,

czarny halsztuk i żabot. Mundur przewiązany karmazynowym pasem z srebrną klamrą. U boku

szabla. W lewej ręce trzyma złożoną lunetę. Obok na skale leży rogatywka z kitą

1850
olej, płótno 75 x 63 cm

Polska, Warszawa
Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, , nr inw. 1118 Lit.: Marsz, marsz Dąbrowski 2006, s. 49-50

Literatura: brak

Cytowanie:
Materiały do korpusu portretu staropolskiego, katalog on-line, data publikacji 06.01.2021, strona http://portretstaropolski.uksw.edu.pl/katalog/jan-henryk-dabrowski,395, data dostępu 27.06.2025