Jan Henryk Dąbrowski

Syn Jana Michała i Zofii Marii von Lettow. Podchorąży w wojsku saskim 1771, porucznik gwardii elektorskiej w Dreźnie 1780. Generał w powstaniu kościuszkowskim, wsławiony obroną Warszawy i wyprawą do Wielkopolski, w niewoli rosyjskiej 1794. Organizator Legionów Polskich we Włoszech, na czele I Legii uczestnik walk m.in. pod Reggio, o Rzym, nad Trebbią. Inicjator powstania wielkopolskiego 1806. Brał udział w kampanii 1809; ranny w bitwie nad Berezyną 1812. W 1813 walczył pod Teltawem, Grossbeeren, Juterbogk i Lipskiem. Naczelny wódz armii Księstwa Warszawskiego po śmierci Józefa Poniatowskiego. Po upadku Napoleona organizator wojska Królestwa Polskiego. Senator, wojewoda Królestwa Polskiego 1815, generał jazdy armii 1815. Odznaczony Orderem Virtuti Militari 1809, krzyżem komandorskim Orderu Legii Honorowej 1804, Orderem Korony Żelaznej 1805, Orderem Orła Białego 1815
 

portret samoistny

w popiersiu, głowa zwrócona nieznacznie w prawo, włosy siwe zaczesane do tyłu; w mundurze generalskim przewiązanym niebiesko-czerwono-białą wstęgą, na szyi czarny halsztuk, poniżej ryngraf.

1825 - 1850
41 x 50 cm

Polska, Warszawa
Muzeum Narodowe w Warszawie, nr inw. MP 3636 (dawniej 158 777)

1) Pochodzi ze zbiorów Wileńskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. 2) Poza miniaturą z MNW (MIN 644/b) brak w ikonografii źródła tego wtórnego portretu.

Literatura: brak

Opracował: Paweł Drabarczyk vel Grabarczyk

Cytowanie:
Materiały do korpusu portretu staropolskiego, katalog on-line, data publikacji 06.01.2024, strona http://portretstaropolski.uksw.edu.pl/katalog/jan-henryk-dabrowski,1910, data dostępu 27.06.2025