Jan Henryk Dąbrowski

Syn Jana Michała i Zofii Marii von Lettow. Podchorąży w wojsku saskim 1771, porucznik gwardii elektorskiej w Dreźnie 1780. Generał w powstaniu kościuszkowskim, wsławiony obroną Warszawy i wyprawą do Wielkopolski, w niewoli rosyjskiej 1794. Organizator Legionów Polskich we Włoszech, na czele I Legii uczestnik walk m.in. pod Reggio, o Rzym, nad Trebbią. Inicjator powstania wielkopolskiego 1806. Brał udział w kampanii 1809; ranny w bitwie nad Berezyną 1812. W 1813 walczył pod Teltawem, Grossbeeren, Juterbogk i Lipskiem. Naczelny wódz armii Księstwa Warszawskiego po śmierci Józefa Poniatowskiego. Po upadku Napoleona organizator wojska Królestwa Polskiego. Senator, wojewoda Królestwa Polskiego 1815, generał jazdy armii 1815. Odznaczony Orderem Virtuti Militari 1809, krzyżem komandorskim Orderu Legii Honorowej 1804, Orderem Korony Żelaznej 1805, Orderem Orła Białego 1815
 

portret samoistny

w ujęciu poniżej bioder, zwrócony lekko w lewo. W wicemundurze, kurtka mundurowa granatowa, kołnierz, łapki rękawów karmazynowe, wyłogi granatowe, z podwójnym srebrnym haftem generała dywizji, guziki srebrne; w białej koszuli, kamizelce, spodniach, na szyi czarny halsztuk i biały żabot. Na szyi na wstędze krzyż Virtuti Militari, na piersi krzyż oficerski Legii Honorowej i Order Korony Żelaznej. Lewa ręka wsparta na biodrze, przytrzymuje szablę ze srebrnym temblakiem.

po 1815
olej, płótno 65 x 84 cm

Polska, Warszawa
Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, nr inw. MWP 12917

dalece uproszczona wersja zaginionego portretu pędzla Jana Gładysza z lat 1809-1811.

Literatura:
"Marsz, marsz Dąbrowski... W 250. rocznicę urodzin Jana Henryka Dąbrowskiego", red. T. Jeziorowski, Poznań 2006, s. 56.

Opracował: Paweł Drabarczyk vel Grabarczyk

Cytowanie:
Materiały do korpusu portretu staropolskiego, katalog on-line, data publikacji 29.12.2023, strona http://portretstaropolski.uksw.edu.pl/katalog/jan-henryk-dabrowski,1903, data dostępu 27.06.2025