Jan Henryk Dąbrowski

Syn Jana Michała i Zofii Marii von Lettow. Podchorąży w wojsku saskim 1771, porucznik gwardii elektorskiej w Dreźnie 1780. Generał w powstaniu kościuszkowskim, wsławiony obroną Warszawy i wyprawą do Wielkopolski, w niewoli rosyjskiej 1794. Organizator Legionów Polskich we Włoszech, na czele I Legii uczestnik walk m.in. pod Reggio, o Rzym, nad Trebbią. Inicjator powstania wielkopolskiego 1806. Brał udział w kampanii 1809; ranny w bitwie nad Berezyną 1812. W 1813 walczył pod Teltawem, Grossbeeren, Juterbogk i Lipskiem. Naczelny wódz armii Księstwa Warszawskiego po śmierci Józefa Poniatowskiego. Po upadku Napoleona organizator wojska Królestwa Polskiego. Senator, wojewoda Królestwa Polskiego 1815, generał jazdy armii 1815. Odznaczony Orderem Virtuti Militari 1809, krzyżem komandorskim Orderu Legii Honorowej 1804, Orderem Korony Żelaznej 1805, Orderem Orła Białego 1815
 

portret samoistny

w ujęciu do pasa, zwrócony w prawo, włosy długie, zaczesane do tyłu. W kurtce paradnej munduru, spod której widoczny biały kołnierzyk, czarny halsztuk oraz biały żabot. Przez lewe ramię przełożony pas do ładownicy z srebrnymi emblematami – Orłem Białym i panoplium. Przy lewym boku rękojeść paradnej karabeli.

około 1810
olej, płótno 67 x 86 cm

Polska, Warszawa
Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, nr inw. MWP 932

Literatura:
"Marsz, marsz Dąbrowski... W 250. rocznicę urodzin Jana Henryka Dąbrowskiego", red. T. Jeziorowski, Poznań 2006, s. 48.

Opracował: Paweł Drabarczyk vel Grabarczyk

Cytowanie:
Materiały do korpusu portretu staropolskiego, katalog on-line, data publikacji 05.01.2024, strona http://portretstaropolski.uksw.edu.pl/katalog/jan-henryk-dabrowski,1907, data dostępu 26.06.2025