Henryk Ludwik Lubomirski

Syn Józefa, generała wojsk polskich i kasztelana kijowskiego oraz Ludwiki z Sosnowskich; uchodził za jedno z najpiękniejszych dzieci swej epoki; wychowywany od 1783 przez krewniaczkę, Izabeli Lubomirskiej, często zwaną „ciotką”, było portretowany przez najbardziej renomowanych artystów epoki, m.in. Elizabeth Vigée Lebrun, Angelikę Kauffmann, Antonio Canovę. Izabela zakupiła dla niego i podarowała mu dobra przeworskie, a także swój pałac w Wiedniu; założył w Przeworsku ordynację i zgromadził tam znaczną kolekcję artystyczną, którą jako osobny zbiór przekazał Zakładowi im. Ossolińskich we Lwowie.

portret samodzielny

Do pasa, w złocistym żupanie i granatowym kontuszu z czerwonym podbiciem; na szyi, na granatowej wstążce – krzyż komandorski Orderu Maltańskiego. Włosy siwe, z lekką łysiną na czole i małymi bokobrodami.

Jakub Prociński (1810 (1805?)-po 1863?)
około 1815
olej, płótno 75 x 58.5 cm

Ukraina, Lwów
Львівська національна галерея мистецтв ім. Бориса Возницького (Lwowska Galeria Sztuki im. Borysa Woźnickiego), nr inw. Ż-4839

Literatura:
Chomyn 2023, s. 114

Opracował: Przemysław Mrozowski

Cytowanie:
Materiały do korpusu portretu staropolskiego, katalog on-line, data publikacji 04.01.2025, strona http://portretstaropolski.uksw.edu.pl/katalog/henryk-ludwik-lubomirski,3766, data dostępu 26.08.2025