Henryk Ludwik Lubomirski

Syn Józefa, generała wojsk polskich i kasztelana kijowskiego oraz Ludwiki z Sosnowskich; uchodził za jedno z najpiękniejszych dzieci swej epoki; wychowywany od 1783 przez krewniaczkę, Izabeli Lubomirskiej, często zwaną „ciotką”, było portretowany przez najbardziej renomowanych artystów epoki, m.in. Elizabeth Vigée Lebrun, Angelikę Kauffmann, Antonio Canovę. Izabela zakupiła dla niego i podarowała mu dobra przeworskie, a także swój pałac w Wiedniu; założył w Przeworsku ordynację i zgromadził tam znaczną kolekcję artystyczną, którą jako osobny zbiór przekazał Zakładowi im. Ossolińskich we Lwowie.

rzeźba samodzielna

Przedstawiony jako Amor, w całej postaci, stoi w kontrapości, nagio, wsparty na łuku ze zdjętą cięciwą, z kołczanem wypełnionym strzałami zawieszonym na pniu ściętego drzewa z prawej strony.

Antonio Canova (1757-1822)
1786 - 1788
marmur 142 x 55 x 45 cm

Polska, Łańcut
Muzeum-Zamek w Łańcucie, nr inw. S 2232 MŁ

Znanych jest kilka odlewów gipsowych tej rzeźby lub jej fragmentów.

W zbiorach prywatnych we Włoszech zachowany jest szkic portretowy uznawany za studium Canovy do przedstawienia twarzy Lubomirskiego, co jednak może budzić wątpliwości – zob. Uroda portretu 2009, s. 180-182.

Literatura:
K. Mikocka-Rachubowa, Rzeźba włoska w Polsce około 1770-1830, t. I, Warszawa 2016, s. 19-28
"Uroda portretu. Polska od Kobera do Witkacego", red. P. Mrozowski, Warszawa 2009, s. 180-182

Opracował: Przemysław Mrozowski

Cytowanie:
Materiały do korpusu portretu staropolskiego, katalog on-line, data publikacji 04.01.2025, strona http://portretstaropolski.uksw.edu.pl/katalog/henryk-ludwik-lubomirski,3751, data dostępu 26.08.2025